Reis,
Sana ziyadesiyle müteşekkiriz, hakkını ödeyemeyiz; çok mesafe kat etti seninle ülkemiz.
Bunca güzellikten sonra seni eleştirirken imtina etmemizde bile muhabbet var.
Kırgınlık değil, “anlayamama” halindeyiz. Son seçimden sonra birilerine bedel ödetmeni heyecanla bekleyenlerden biriyim.
Bu ülke “en azından ülkesi” olmaktan çok daha fazlasını hak ediyor.
Nepotizm (akraba kayırıcılığı) ayyuka çıkmış ama “en azından” hastanelerimiz var
Akademi sürünüyor ama “en azından” her şehirde üniversite var
Israrla insan harcanıyor ama “en azından” duble yollarımız var
“En azından ülkesi” olduk, bu muydu olmamız gereken?
En azından hızlı trenlerimiz var demekle iktifa etmek yakışıyor mu bize?
Güzel ülkemizin insanları somurtkan, sanayicisi faiz sarmalı altında çaresiz, memurlar tembel, akademisyenler önemini yitirmiş, gençler meslek erbabı olmaktan uzak, kültür yavan, hemşericilik memleketçilik damarlara işlemiş.
Tayyip Erdoğan’ın gölgesinde kibir kulelerinde paradan başka bir şey düşünmeyen bir takım insanlar semirmiş, ağzını açana hain yaftası yapıştıran troller terbiyesiz, hiçbir itibarı kalmayan sünepe medya kısır, neredeyse toplumun tamamı faşizm hastalığından komada…
Siyasetin, ticaretin, kültürün, sağlığın, eğitimin el yordamıyla yürüdüğü; stratejik aklın çoktan unutulduğu bir atmosfer.
Tüm varlık sebebi kendisine alan açmak olan sahiciliğini çoktan kaybetmiş sayısız yüzlerce binlerce boş beleş sivil toplum kuruluşu.
Kimse konuşamıyor, çünkü herkesin herkese borcu var.
Herkesin bagajında sayısız pislik.
Böyle mi olmalıydı?
Üstelik bu atmosferde yüzümüzü güldüren;
siha yapan, şiir yazan, ihracat için koşturan, proje geliştiren, değer üreten, hizmet üreten, fikir geliştiren insanlar da az değil. Ama derin bir kırgınlık içinde onlar da.
Hangi kuruma gitseler senin resminin arkasına sığınmış sayısız asalakla mücadele etmek zorunda kalıyorlar.
İyiler, çalışkanlar; yaygın rezaletle mücadele ederken yorgun düştü Reis, kalpleri kırıldı.
Sen yollar köprüler yaptın, biz takdir ettik
Sen vesayeti yok ettin, biz arkanda durduk
Sana silah doğrulttular, biz kurşunların önüne atladık, senin için öldük Reis…
Sana toz kondurmamak için ne gerekiyorsa yaptık biz. Oy verdik; destek verdik; sustuk, konuşmadık; can verdik. Hem de sana öyle büyük ve sürekli destek verdik ki, bu destekle Reis, istesen çok kısa sürede tüm dünyayı değiştirebilirdin.
O adamlara muhtaç değildin reis sen.
Hata yapan herkese bedel ödetebilirdin.
O kibir abidesine, bu çirkef trole, şu hırsız bürokrata hakkını verebilirdin.
Küsen, köşesine çekilen insanlara bir selamın yeterdi onları yeniden kazanmak için.
15 Temmuz’a kadar mücadele ettiğin, yerle bir ettiğin muarızlarının, vatan millet düşmanlarının hastalıkları bulaştı yönetici kadrolara.
Devrimci adamdın sen, onun için arkanda hizalanmıştık.
Bak şimdi, statükoya teslim olduk.
Yine de “Reisin bir bildiği vardır” ve “dur sen, Reis şimdi hesap soracak” inancıyla 15 Temmuz’dan bugüne geldik. Aradan günler geçti, haftalar, aylar geçti. Ne görevden alınan, ne hesap sorulan, ne istifa eden bir tek Allah’ın kulu oldu. “Dur ya, şimdi seçimlerde adaylarla gereken dersi verecek” diye diye geldiğimiz seçimde aynı trollerin, aynı iletişim saçmalıklarının, aynı “çocuğun yapmayacağı aday hataları”nın, kampanya hatalarının, vaat hatalarının, “ceketimi koysam seçilir”ciliğin sonuçlarını yaşadık.
Üzerimizde hakkın büyük.
Ancak muhabbetimiz artık partine, vekillerine, adamlarına tahammül etmemize yetmiyor.
Te’vil makinesine döndük. Ya bir adım at, güldür yüzümüzü; bize kulak ver, seni asıl sevenlerin eleştirenler olduğunu yeniden hatırla; en azından tüm dünyaya altın harflerle kazıdığın ismine halel gelmesin,
ya da sana olan derin muhabbetimizi çocuklarımıza masal diye anlatmak için kalbimize gömelim…